Po zbyt długiej i ciemnej zimie, świat zaczyna budzić się do życia i nadchodzi wiosna. Pierwszego kwietnia następuje uroczyste otwarcie Ogrodu. Chociaż dni są już długie i słońca jest coraz więcej, natura ospale powstaje ze snu zimowego. Pierwsze wiosenne wizyty w Ogrodzie, to spacery pomiędzy nagimi, brunatnymi drzewami i pokrytymi gnijącymi liśćmi trawnikami. Gdzieniegdzie pierwsi pionierzy wiosny cieszą oczy swoimi barwami. Pod drzewami, w Dziale Flory Polskiej pojawiają się przebiśniegi (Galanthus nivalis L.), przylaszczki (Hepatica Mill.), cebulice syberyjskie (Scilla siberica), pierwiosnki (Primula sp.) i zawilce (Anemone). Pomiędzy nimi widoczne zaczynają być pierwsze owady budzące się z odrętwienia - kowale bezskrzydłe (Pyrrhocoris apterus), biedronki siedmiokropki (Coccinella septempunctata) oraz zimujące listkowce cytrynki (Gonepteryx rhamni). Swojego pierwszego pożywienia szukają pająki z rodziny pogońcowatych (Lycosidae). Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum L.) jest pierwszym kwitnącym, wiosennym krzewem, o delikatnych kwiatach i zabójczych właściwościach. Wczesna wiosna to raj dla systematyka - aktywnych gatunków jest na tyle mało, że można je (prawie) wszystkie zaobserwować i zrobić im zdjęcia. Nad stawami zaczynają żółcić się kępy Podbiału pospolitego (Tussilago farfara L.), wciąż świetnie widoczne na tle zeschniętej, brązowej trawy. Dział Zieleni Parkowej pokrywają pierwsze, kolorowe pola szafranów (Crocus L.). Stopniowo na rabatkach w tym dziale zaczynają kwitnąć i inne rośliny, jak na przykład sasanki (Pulsatilla vulgaris). Dni upływają, każdego z nich pojawiają się coraz to nowe gatunki roślin i zwierząt. Prawie niezauważalnie zaczynają zielenić się trawniki i łąki, pokryte wieloma gatunkami kwitnących kwiatów. Żółte, białe, fioletowe, niebieskie. Coraz więcej i więcej. Wcześniej lub później, w zależności od warunków atmosferycznych, następuje prawdziwa ekspolozja życia, wszystko wokół kwitnie, brzęczy, ćwierka, cieszy oczy niezliczoną liczbą kolorów. Po całkowicie bezbarwnej i bezwonnej zimie, zapachy uderzają z każdej części Ogrodu. Woń mokrej, budzącej się do życia ziemi, bakterii gnilnych, zostaje zastąpiona zapachem kwitnących kwiatów, drewna schnącego na słońcu, wody, pierwszych liści... Tysiące gatunków odradzają się w corocznym cyklu życia, już nikt nie próbuje liczyć ani ogarnąć ich wszystkich. Długie dni, coraz wyższa temperatura, coraz większa ilość zieleni - pozwalają szybko zapomnieć o świecie zimy, który wydaje się teraz czymś tak nierealnym, że aż trudnym do wyobrażenia. Wiosna ma swoje fazy. Nie sposób opisać ich choćby pobieżnie w ograniczonej przestrzeni tej strony, to temat raczej na dłuższą opowieść. Dla mnie najważniejsza jest faza pierwsza, ten pierwszy dzień, kiedy to ludzie wychodzący na dwór wciągają głęboko w płuca powietrze, powietrze, które ma ten specyficzny zapach pierwszego dnia wiosny, mokrej ziemi i kiełkujących roślin, i mówia - ocho, przyszła wiosna! Po długiej zimie nic nie cieszy bardziej, niż widok choćby pierwszego kwitnącego kwiatka czy żywego owada. Pierwsze dni wiosny to prawdziwa uczta dla poszukiwacza. Tu plama prawdziwego słońca świecącego wśród wciąż nagich gałęzi, tam pierwszy kwitnący przebiśnieg, a zaraz obok polujące, jeszcze niezbyt żwawo, pająki. Kolejne fazy nie są już tak widoczne i giną w natłoku barw i zapachów. Jest faza pojawiania się pierwszych motyli, pierwszych ważek, kwitnięcia mniszków lekarskich (Taraxacum officinale F. H. Wigg.), kiedy całe połacie łąk stają się bardziej żółte, niż zielone. Kolejne gatunki roślin kwitną, by po kilku dniach ustąpić pola następnym. Owady pojawiają się, rozmnażają i znikają wyparte przez kolejne. Ptaki zakładają gniazda, wysiadują jaja, opiekują się potomstwem. Wszystko kwitnie, pachnie, cieszy się życiem, skąpane w blasku słońca. Wiosna dojrzewa, zieleń staje się coraz bardziej głęboka, aż w końcu na horyzoncie pojawia się lato.